Salmón asado con laranxa e mel
Despois de moito tempo sen facer receitas de peixe, voltamos cun ESPECTACULAR salmón á laranxa e mel. Un prato lixeiro e moi doado de facer, que vos ha apañar as ceas e almorzos nun pis-pas.
Se vos gusta o peixe, botádelle un ollo a este salmón con crocante de limón, esta pescada ao viño branco ou a esta receita brasileira para facer unha moqueca de peixe.
Ingredientes (para 4 racións)
500 gr. de solombo de salmón, mellor con pel
4 ou rodas de laranxa natural
125 ml. de zume de laranxa natural
Unha cebolla ben picada
Pel relada dunha laranxa
4 culleres de mel, mellor se é oscura
Sal e pementa negra ao gusto
- Prequecemos o forno a 180º, por riba e por baixo.
- Nun bol, mesturamos o zume, a cebola, a reladura de laranxa e o mel, remexemos ata que estean ben mesturados.
- Nunha fonte de cristal, colocamos o salmón e botamos o mollo por riba. Decoramos cas rodas de laranxa.
- Cocemos durante 15 ou 20 minutos, e podemos poñer a parte de arriba para gratin durante 5 minutos máis para que quede un pouco máis torrado. Ollo: estade atentos para que non queime a laranxa.
- Servimos acompañado de verduriñas, arroz, puré de pataca... Estará riquísimo!
Que aproveite!
Risotto mariñeiro
Como presta facer risotto e tomalo de cea ou ao día seguinte! Con esta sinxelísima receita quedavos un delicioso. Se queredes experimentar, mirade tamén este de queixo de cabra ou este de queixo parmesano e viño branco (un dos nosos grandes ghits!)
Ingredientes (para 4 racións)
250 gr. de risotto
1 litro de caldo de peixe
200 gr de gambas (ou lagostinos, faragullas de peixe, etc.)
1 allo porro
10 ou 12 tomatiños cherry
100 gr. de manteiga
4 culleres de aceite de oliva
Dous beliscos de aneto
Queixo parmensano relado (opcional)
Sal
- Lavamos e cortamos o allo porro. Usamos só a parte branca, facendo rodas moi finas.
- Cortamos os tomates cherry pola metade.
- Nunha tixola, quecemos o aceite de oliva e botamos o porro e os tomatiños. Refogamos a lume medio ata que estean brandos. Botamos o sal e o aneto.
- Engadimos o arroz e remexemos, sempre a lume medio, ata que comece a estar traslúcido.
- Engadimos 200 ml. de caldo e remexemos cunha culler de pau ata que case non quede líquido.
- Repetimos a operación ata que non quede caldo. Sempre a lume medio.
- Apagamos o lume e botamos a manteiga cortada en anacos, remexendo ben para que derreta.
- Servimos quente, cun pouco de queixo relado.
Que vos parece?
Loxe mareiro: unha crónica
Volvemos das vacacións de verán cun artigo un chisco diferente: unha crítica a un restaurante. De cando vez irei poñendo recensións de sitios que me teñan gustado, comezando polo extraordinario Loxe Mareiro, o restaurante do grupo Abastos en Carril, a carón de Vilagarcía de Arousa.
O motivo de comezar con este restaurante, aparte de que a comida estaba boísima, é que me pareceu un proxecto moi completo, dende a arquitectura (é un almacén de pescadores rehabilitado, velaí o nome), a decoración (sinxela pero moi efectiva), a reivindicación do produtos do mar e a experimentación nos sabores e texturas.
Este restaurante está no paseo marítimo de Carril, e ten tres partes: a terraza, o interior con vistas ao paseo e o salón que está detrás da cociña. Unha das cousas que me chamou a atención é que esta está aberta e ao pasar pódese ver a preparación do xantar (os caldos, a grella, os "empratados"), un proceso que me gustaría ter visto con máis calma, pero non quería quedar aí no medio do corredor...
Ao mediodía hai varias opcións para xantar: o día que fun eu había un menú de 35 euros con peixe fresco, un menú un pouco máis longo por 45 euros e tamén pratos á carta. Os prezos son sen bebida, e paga a pena salientar que hai unha boa carta de viños, con moitas referencias do país. Ata onde sei, o menú de noite é diferente, así que é mellor chamar antes para se asegurar.
Eu probei o menú degustación máis longo, que ten algúns pratos clásicos do menú Abastos e algúnhas elaboracións novas que imaxino son probas para logo ir incorporando á carta. Velaiquí vai unha descrición dos pratos que máis me gustaron:
Tiradito de San Martiño: os tiraditos son un prato típico de Perú, algo semellantes ao carpaccio. peixe fresco cortado moi fino con mollo de cítricos e neste caso, acompañado de tiriñas cenoura asada. A combinación da frescura do peixe e a textura e o leve sabor a queimado é abraiante.
Escuma de auga de mar con algas e maonesa de ourizo de mar. É coma unha nube de golosina, pero moi lene, que se desfai na boca. É difícil describir o sabor, pero non é como auga de mar literal, está moito máis bo.
Sardiña e a súa espiña: un lombo de sardiña un pouco mariñado, acompañado de mollo de aceite aromatizado con herbas e xeado de pan. A espiña da sardiña está aromatizada, fritida (está ben crocante) e leva un boliño de masa na cabeza. Unha elaboración súper orixinal que daba gusto mirar, e comer, claro.
Empanada de salmonete: penso que este foi o meu favorito. É unha versión particular da empanada, comezando pola masa, que leva trigo mouro. Despois úntase cun caldo concentrado de peixe e métese ao forno, repetindo a operación. Por riba leva o salmonete co seu mollo, e non leva tapa. ESPECTACULAR.
Xurelo cociñado en dous tempos: Un lombo de xurelo sen pel que se coce a lume moi lento durante varias horas e despois pásaselle o soprete para que colla unha textura crocante. Vai acompañado de gominoliñas de vermú e laranxa (as tiras brancas non lembro o que eran, quedaron eclipsadas), e está delicioso!
Sobremesa de chocolate Loxe Mareiro: un festival para os máis larpeiros, este prato leva chocolate en diferentes texturas: xeado, en sifón, nunha especie de mousse e en faragullas crocantes. Como a imaxe vale máis que mil palabras, non engado máis ;)
Gustaríame destacar tamén o atento que é o servizo, e tamén pan, que é unha tolemia do bo que está. Dixéronnos que leva centeo e auga de mar, e é o mesmo que logo se utiliza para facer o xeado. Chega á mesa un pouco quentiño, é adictivo.
Ata aquí a miña primeira crítica, ¿qué vos pareceu? Deixade a vosa opinión ou recomendacións nos comentarios, ou no Twitter.
Moqueca (estofado) de peixe
A moqueca é un guiso de peixe típico do Brasil. O seu peculiar nome vén da lingua tupi, é un derivado de de moquém, que significa algo así coma "secador". Na técnica tradicional dos indíxenas o costume era asar a carne ou peixe nunha folla para cocelos no seu propio zume. Coma todas as receitas tradicionais, ten moitas variantes, e dúas rexións teiman por ser a que serven a auténtica moqueca, neste caso o estado de Baía e o de Espírito Santo, no sur.
É un prato de sabor moi intenso, e paga a pena probalo: esta receita está adaptada para o padal europeo (máis sosiño): cambiei o aceite de palma por xirasol e aínda que soe raro, o leite de coco, e eu non llo botei porque non gusto do seu sabor. De todos os xeitos, é saborosísimo: non quedou nada no prato!
Ingredientes (para 4 racións)
4 filetes de peixe branco (pescada, panga ou bacallao sen salar)
2 tomates, cortados en rodas
2 pementos verdes, sen sementes e cortados en rodas
2 pementos amarelos, sen sementes e cortados en rodas
2 cebolas pequenas, peladas e cortadas en rodas finiñas
2 culleres de aceite de oliva
1 culler de aceite de xirasol
300 ml de leite de coco (OPCIONAL)
1 lima
Media pastilla de caldo vexetal
Unha presa de coandro fresco, ben picado
Sal e pementa negra
- Quecemos o aceite de oliva nunha tixola e botamos os pementos verdes e os amarelos. Cociñamolos durante 1o minutos, ou ata que comecen a estar brandos e transparentar.
- Botamos os tomates por riba, despois o aceite de xirasol, o leite de coco (podédelo cambiar por auga, que é o que fixen eu) o coandro, o sal e a pementa. Deixamos cocer a lume medio sen remexer durante 5 minutos.
- Colocamos os filetes de peixe por riba e deixamos cocer, sen remexer cunha tapa por riba durante 5-7 minutos, dependendo do grosor.
- Pasamos a moqueca a un prato e aliñamola co zume da lima, un chisco máis de sal e un pouco de aceite de oliva. Acompañámola co arroz branco, cachelos ou pan, o que prefirades!
Bo proveito!
Cinco trucos para comer sushi
Cada vez hai máis e mellores restaurantes xaponeses en Galicia, e non é de estrañar, xa que materia prima teñen dabondo! Hoxe imos ver como se come o sushi evitando desfeitas e "malas prácticas", se coñecedes algún truco máis, non dubidedes en deixar un comentario, ou comentalo na conta de Twitter: @queroxamon
- Os paus: o xeito máis doado de collelos é o seguinte: agarramos un co polar (á metade do dedo) e o maior, e o outro ca parte superior do polar e o índice (furabolos!), o primeiro pau ha de estar fixo, coma unha base, e o segundo é o que se move para facer pinza e coller as pezas. Se non sodes quen de collelas cos paus, podedes usar as mans: aínda que a algunha xente lle pareza mal, e Xapón é un costume bastante estendido. Cando non se usen, hai que deixalos apoiados na pequena táboa que hai onda o prato, nunca na mesa.
- O mollo de soia: non debemos botar moito, xa que a súa función é acompañar, e se o arroz chucha moito líquido, esfarela e pode que se desfaga a peza. Isto é especialmente dramático no caso dos makis.
- O wasabi: en Xapón adoita vir xa posto no sushi, xa que se considera que o cociñeiro é o que mellor sabe como adobalo, pero aquí case sempre vén aparte. Podemos poñer unha pinga entre o arroz e o peixe, o disolvelo na cunca da soia, sempre tendo en conta que non cómpre moita cantidade.
- As láminas de xenxibre: esas que ás veces saben un pouco a xabón ;), a súa función é limpar o padal entre diferentes tipos de sushi, polo que non se deben de comer xunto cas pezas. A mellor orde para comer é comezar polo sushi de sabor máis suave e rematar co máis intenso, tipo atún vermello, salmón ou anguía.
- As racións, e como comelas: cando comezaba a comer sushi non calculaba ben e moitas veces acababa cunha enchenta moi seria, xa que o peixe cru e o arroz non son tan lixeiros coma poida parecer. Se non sabedes canto pedir, un número orientativo serían 12-15 pezas por persoa, con isto soe ser dabondo. As pezas de sushi están feitas para comelas dun bocado, ou coma moito dous, así que non ten sentido partilas. Para desfrutar do sabor, a maneira correcta de colocalas é co peixe cara a lingua e o arroz cara arriba, así saben moito máis!
Cal é o voso restaurante de sushi favorito? Sempre andamos á procura de recomendacións :)
Estes cadriños explícano moi ben, pero non sei a súa orixe... A foto que ilustra o artigo é desta conta de Flickr
